Rodzicielka na shoppingu

OK, przyznaję się bez bicia – uwielbiam zakupy. Choćby nie wiem ile woltów przepłynęło przez mój mózg z polecenia Twórcy, podejrzewam, że nigdy się to nie zmieni. Wraz z narodzinami Lenki zmieniła się jednak zasadniczo zawartość toreb, które przynoszę do domu po powrocie z centrum handlowego. Za każdym razem, kiedy usiłuję wzbogacić swoją szafę o coś, co sprawi, że będę wyglądać trochę bardziej na czasie, kończy się tym, że całe wychodne mitrężę na działach dziecięcych i ostatecznie zapominam, po co przyszłam. Kiedy pojawił się Kuba, zrobiło się jeszcze gorzej, bo ubieranie małego mężczyzny to... cóż począć, jeszcze większa radocha! Swoją drogą, dla Leny też bardzo często wybieram ciuszki z metką „for boys”. Dlaczego?



Po pierwsze nie dominuje tam pięćdziesiąt odcieni różu, a dla odmiany można znaleźć piękny granat czy turkus. Co równie ważne, w rolach głównych nie występują wszystkie księżniczki tego świata, Barbie czy Hello Kitty. Ta ostatnia działa na mnie jak płachta na byka. Żywię do niej zupełnie irracjonalne, ale bardzo silne uczucie nienawiści. Jako że w ogóle stronię od nadruków rodem z kreskówek (no, może za wyjątkiem Myszki Miki, ale to przecież postać kultowa), wygórowane ceny produktów obrandowanych przez Disney’a czy Looney Tunes mi niestraszne, po prostu ich nie kupuję. Już słyszę te kpiące głosy: "przedszkole i szkoła to zweryfikują", "presja rówieśników jest bardzo silna"... pożyjemy, zobaczymy. Na razie nikt się nie buntuje.

Ostatnio w naszej ulubionej stacji radiowej, słynnej pewną międzynarodową aferą, ale dla nas przede wszystkim fajną muzyką płynącej, usłyszałam, że nie wolno (sic!) ubierać dzieci jak dorosłych. Zdaniem głosiciela tej kategorycznej tezy, najwyraźniej sponsorowanego przez jedną z marek odzieżowych, gdyby maluchy same miały wybierać ubrania, sięgnęłyby po te najbardziej kolorowe, z jak największą ilością nadruków.  Hmm… z tego co mi wiadomo, gdyby mogły same decydować, co jedzą, byłyby to wyłącznie żelki, czekolada i ciastka. Czy to oznacza, że mam im na to pozwolić? To się nazywa "kształtowanie nawyków żywieniowych". Co z kształtowaniem smaku i stylu? A jeśli w wieku lat dwunastu spróbują pierwszego papierosa, mam temu przyklasnąć? Tak, wiem, to inny kaliber, ale zasada ta sama.

Zdjęcia: Rodzicielka

Lena:
chustka - Allegro
bluza - H&M
spodnie, buty - Tesco/F&F Baby

Kuba:
czapka - CoolClub
chustka - Allegro
bluza, spodnie - Tesco/F&F Baby
buty - Nike