Subiektywna TV

Gorączka zatrzymała nas na parę dni w domu, nuda sięga zenitu, nie pomagają już nawet ulubione bajki… tak, te bajki, telewizyjne! Nie będę udawać, że całymi dniami czytamy, układamy puzzle, budujemy wieże z klocków, śpiewamy, tańczymy i recytujemy. Pranie samo do pralki nie wskoczy i z niej nie wyskoczy, podłoga się sama nie odkurzy, naczynia same nie zmyją, obiad nie ugotuje itd… jak długo trzylatek jest w stanie sam zająć się sobą, można liczyć w minutach, a roczniak na razie nie daje rady zapewnić wystarczających rozrywek. Nic więc dziwnego, że postaci ze szklanego ekranu siłą rzeczy stają się naszymi dobrymi znajomymi, jeśli nie przyjaciółmi.

Jednych nasze maluchy wyraźnie lubią bardziej, innych mniej, co do niektórych zachowują obojętność. Jeszcze innych nie poznali, bo nasza platforma nie oferuje wszystkich dziecięcych kanałów. Na zmianę idą dwa: „mamusiu, dziewięć dziewięć, poproszę” i „włącz mi inną bajkę”. Przeciwnicy telewizji mogą nie czytać dalej. Teraz będzie samo zło, czyli wybór Leny i Kuby.

Unizoomi

Absolutny numer jeden zarówno siostry, jak i brata. Sympatyczna, skoczna piosenka na powitanie, bajecznie kolorowe wzory (w nich przecież siła!) i to, co rodzice lubią najbardziej, czyli nauka przez zabawę. Dzięki Mini, Geo i Botowi Lena rozpoznaje bezbłędnie wszystkie figury geometryczne, a ostatnio nawet podpowiedziała tacie, jak trafić do metra – przecież, że windą!

Dora i Diego

Choć grafika tych seriali woła o pomstę do nieba, a superzoom aparatu dla szerszego obrazu zawsze przyprawia mnie o mdłości, znoszę to, bo moje dzieci lubią i tę ciemnowłosą dziewczynkę, i jej małpkę w butach, i jej kuzyna ratownika zwierząt. A że dzięki nim moja niespełna trzylatka już od paru miesięcy liczy do dziesięciu po angielsku, kiedy coś jej się uda krzyczy „yes, we did it!”, przeboleję. Choć ostatnio Diego podpadł, kiedy wspinając się śpiewał „klajmb ap”.

Klinika dla pluszaków

Pojawiła się w wakacje i od razu bardzo przypadła do gustu naszej milusińskiej, która natychmiast  zażyczyła sobie lekarskie przyrządy, diagnozuje problemy (!) i, co najważniejsze, chętnie mierzy temperaturę. Kuba Tośki nie lubi, z zażenowaniem spogląda na ekran i wraca do swoich zabawek.

Wspaniałe zwierzaki

Kiedy u nas w domu dzwoni telefon, zawsze razem śpiewamy pierwsze słowa piosenki, która otwiera tę bajkę. Bo to jest w niej najpiękniejszego właśnie – piosenki. I jeszcze pewna powtarzalność, tak uwielbiana przez dzieci. Brawa dla tłumacza, że udało mu się wstrzelić długimi polskimi wyrazami w te melodie! Czasem to karkołomne zadanie. Może to niewiarygodne, ale zdarza mi się pod prysznicem pośpiewywać nie najnowsze hity, a właśnie dialogi zwierzaków…

Miś Mouki

Tego misia kocham ja. Jest ucieleśnieniem moich marzeń o podróżowaniu po całym świecie na rowerze. Był w Japonii, w Tybecie, na Alasce… ech, gdzie on nie był, a wszędzie nawiązuje wspaniałe przyjaźnie. Dzięki niemu Lena wie, że Yeti mieszka w Himalajach, wielbłądy na Saharze, a w Indiach rośnie herbata. I do tego ta strona wizualna… to mój faworyt. Gdyby nie był taki niski, chętnie wzięłabym go na zięcia.

Imagination movers

Czterech chłopaków w niebieskich kombinezonach to totalne świry! Podziwiam aktorów wcielających się w niecodziennych specjalistów od rozwiązywania problemów, naprawdę. Problemy są zwykle, jak na serial dla dzieci przystało, niezwykle poważne, ale nie o to, nie o to! Najlepszą stroną tego teamu są ich przeboje. Za każdym razem, kiedy Kuba słyszy trąbkę rozpoczynającą hit „Urodziny” zrywa się na równe nogi i tańcuje z wypiekami na twarzy. Lena już chłopaków nie lubi, najwidoczniej jej się znudzili, jest jednak pełna wyrozumiałości dla brata i pozwala mu łaskawie dooglądać do końca.

Jak ty to robisz, Luluś

Ten królik stał się nam bliższy, kiedy Lena zaczęła rysować. Bardzo sprytnie z prostych figur potrafi namalować śliczne obrazki. Szkoda tylko, że w rzeczywistości nie tak łatwo jest kolorować... do czasu painta.

Są też dwa programy, które przełączamy od razu, zawsze i bez wyjątku. A są to... tam ta dam!

Kubuś Puchatek

Nie wiem, czy można wyssać niechęć do pewnych bajek z mlekiem matki, ale najwyraźniej tak, skoro żadne z moich dzieci nie lubi tego misia. Mnie zawsze nudził niemiłosiernie, wszystko w Stumilowym Lesie było takie rozlazłe i przegadane, zero akcji, a jedyna pozytywna postać irytująco sepleniła. Może i można Kubusia cytować, ale na pewno nie da się go oglądać. Tak twierdzimy my, zgodnie, całą czwórką.

Art Attack

Bardzo lubię tego chłopaka, który pokazuje, jak w stosunkowo prosty sposób stworzyć prawdziwe plastyczne cuda, to jednak program dla większych dzieci lub rodziców. Ja odnalazłam tam fantastyczne inspiracje na długie zimowe wieczory, ale Lenę odstręcza sam zwiastun, a na pierwsze dźwięki czołówki krzyczy najgłośniej jak potrafi: „nie lubię Art Attacka!”.

Po sporządzeniu tego subiektywnego przeglądu, pragnę od razu wyprzedzić pytania. Nie, Kuba nie siedzi zwykle tak blisko, został usadzony na potrzeby zdjęcia. Owszem, czasem mam wyrzuty, że moje dzieci oglądają za dużo telewizji. Nie mam niani, więc telewizor pozwala mi nie zwariować. Nie, nie widzę niebezpieczeństwa, że kiedykolwiek wybiorą jego towarzystwo, jeśli zaproponuję swoje.